2. Louis

Czy moje życie nie jest idealne? Perfekcyjny dom, dobra praca, romantyczny i kochany chłopak. To jest życie.- myślałaś leżąc wtulona w Louisa. Nawet fanki cię zaakceptowały. Co prawda zdarzały się też takie, które cię obrażały, ale było ich coraz mniej.
- [T.I], idziemy jutro na kolacje.- oznajmił Louis z uśmiechem. Gdy tak na ciebie patrzył nie umiałaś mu odmówić.

- Dobrze.- powiedziałaś wstając z sofy. Poszłaś do kuchni. Ostatnio coraz częściej i coraz więcej jadłaś. Trochę cię to martwiło, ale waga była w porządku. Nie zdążyłaś z powrotem wejść do salonu ponieważ ktoś zadzwonił do drzwi. Podeszłaś do nich aby je otworzyć. Przed drzwiami zobaczyłaś cztery znajome twarze.
- No cześć [T.I]!
- Siemka. Wejdźcie.- przepuściłaś ich w drzwiach i zaprowadziłaś do salonu. Chłopaki przywitali się z twoim ukochanym i już po chwili wszyscy oglądaliście Toy Story, które kazał wam włączyć Liam.
- Przynieś mi sok, kotku.- usłyszałaś głos Hazzy. Często się tak do ciebie zwracał, chociaż dobrze wiedział, że denerwuje tym Louisa. Podniosłaś się z sofy i poszłaś do kuchni. Wzięłaś karton soku, nalałaś go do szklanki i zaniosłaś ją Harremu.
- Proszę. - powiedziałaś podając mu szklankę.
- Dziękuję skarbie.- usłyszałaś w odpowiedzi.
- Nie zapędzasz się?- usłyszeliście zdenerwowany głos Lou.
- Nie!- wytknął język.
Głośno westchnęłaś zwracając na to uwagę innych.
- Cicho.- prawie, że krzyknął Liam.
Wszyscy ucichliście i dalej obserwowaliście poczynania głównych bohaterów na ekranie. Po pewnym czasie zauważyłaś, że Li nerwowo podryguje.
- Liam? Co ci jest?
- No bo...- zaczął i zastopował film. - Danielle jest w ciąży.
Chłopaków zatkało. Niall zastygł z ręką w połowie drogi do ust, Harry upuścił szklankę z sokiem, plamiąc tym samym dywan, Louis i Zayn siedzieli z otwartymi buziami. A ty się uśmiechnęłaś. Bardzo lubiłaś Dan i cieszyłaś się, że są szczęśliwi.
- Gratuluje!- powiedziałaś i przytuliłaś Liama.
- Dzięki.
- Będę wujkiem!- wrzasnął Harry, a reszta mu zawtórowała.
- Będziemy wujkami! Będziemy wujkami!- krzyczeli biegając dookoła sofy.
- Eh, jestem zmęczona idę spać. - powiedziałaś i weszłaś po schodach na drugie piętro gdzie mieściła się wasza sypialnia. Wzięłaś prysznic, przebrałaś się w piżamę i poszłaś do łóżka. Po jakimś czasie przyszedł Louis i położył się obok ciebie.
- Kocham cię wiesz? - usłyszałaś.
- Tak, ja ciebie też. - powiedziałaś wtulając się w niego.
Po chwili usnęłaś.

Następnego dnia 

Obudziłaś się w łóżku sama co było bardzo dziwne. Louis był strasznym leniem. Potrafił wstać o 12 i powiedzieć, że jest senny. A dzisiaj? 8 i nie ma go w łóżku? Wyszłaś z łóżka i poszłaś do łazienki. Po godzinie wyszłaś z pomieszczenia już ubrana i z wyprostowanymi włosami. Szybko zeszłaś do kuchni i to co tam zobaczyłaś było dla ciebie szokiem. Louis stał tam i robił naleśniki. On! Zawlec go do kuchni jest niezłym wyczynem. 

- Louis? Dobrze się czujesz kochanie? 

Odwrócił się i podszedł do ciebie składając na twych ustach słodki pocałunek. 

- Świetnie. 

- To czemu gotujesz z własnej woli? 

- Bo chciałem zrobić ci przyjemność. - obdarzył cię promiennym uśmiechem, który odwzajemniłaś. 

- Dziękuję skarbie.- usiadłaś przy stole a Lou postawił przed tobą talerz z naleśnikami. Były bardzo smaczne. 

- Nie wiedziałam, że umiesz gotować. 

- Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz. Bądź gotowa o 18. 

- Dobrze.- pocałowałaś Louisa w policzek i wyszłaś z domu. Celem twojej podróży był dom [I.T.P] pomyślałaś, że pójdziecie razem na zakupy. Delikatnie zapukałaś do drzwi w których prawie natychmiast zjawiła się [I.T.P]. 

- O! Cześć [T.I]! 

- No hej. Idziemy na zakupy? 

- Jasne! 

[I.T.P] wzięła torebkę i wybiegła z domu. Przez parę godzin chodziłyście po sklepach aż w końcu znalazłaś sukienkę odpowiednią na dzisiejszy wieczór. [I.T.P] odprowadziła cię pod dom i sama poszła do siebie. Szybko wbiegłaś na górę bo do 18 zostały tylko dwie godziny. Weszłaś do łazienki i spędziłaś tam prawie dwie godziny, ale efekt był oszałamiający. Ubrałaś się w to: kliknij.  Wyszłaś z łazienki i poszłaś do salonu gdzie miałaś zamiar poczekać na Lou, ale on już tam był. Na twój widok lekko otworzył usta. Ty cicho się zaśmiałaś i obróciłaś się wokół własnej osi. 

- Podoba ci się? 

- Wyglądasz nieziemsko.- odparł Louis. 

Chwycił cię w talii i razem wyszliście z domu. Zaprowadził cię do samochodu i otworzył Ci drzwi. Po 30 minutach byliście na miejscu. Weszliście do eleganckiej restauracji w której nie było zbyt wielu osób. Usiedliście przy jednym z wielu stolików i zaczęliście rozmawiać. Po chwili kelnerka przyniosła zamówione dania. Równo o 19.30(spojrzałaś na zegarek) Louis odezwał się lekko podenerwowanym głosem.

- [T.I]? 

- Tak? - Lou wstał i przed tobą klęknął. Z kieszeni wyjął malutkie pudełeczko i je otworzył. W środku znajdował się śliczny złoty pierścionek. 

- Czy zechcesz uczynić mnie najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi i zechcesz wyjść za mnie? 

Łzy zaczęły spływać ci po policzkach. 

- Tak.- to jedyne słowo jakie byłaś w stanie wydusić. Lou włożył Ci na palec pierścionek i po chwili złączył wasze usta w ciepłym pocałunku. Kiedy się od siebie odsunęliście, ludzie przy najbliższych stolikach zaczęli bić wam brawa. Uśmiechnęliście się do siebie i usiedliście przy stoliku. Z rozmowy wyrwał was straszny huk i krzyk jakiejś kobiety. Spojrzeliście w kierunku hałasu. Stało tam pięciu mężczyzn w kominiarkach. Trzymali broń. Zaczęli krzyczeć, że wszystkich zamordują jeśli obsługa nie da im wszystkich pieniędzy. Wzrok jednego z nich padł na ciebie i Louisa. 

- O i One Direction tu jest! I to jeszcze z panienką!- krzyknął jeden z nich zbliżając się do was. Chwycił cię za ramie i pociągnął. 

- Puść mnie!- warknęłaś. 

- Nie mam zamiaru. - pociągnął cię w stronę swoich kolegów. 

- Zostaw ją!- krzyknął Lou wstając. 

- Rusz się tylko a przestrzelę jej piękną główkę!- wrzasnął przykładając lufę do twojej skroni. Louis zastygł z przerażeniem na twarzy. 

- Może się nią zabawimy?- usłyszałam głos jednego z nich. 

- Dobry pomysł.- powiedział drugi.  Koniecznie włącz to.

- Puszczaj!- wrzasnęłaś i zaczęłaś się mu wyrywać. Poczułaś straszny ból i upadłaś. 

- [T.I]!- usłyszałaś głos Louisa. Twoja biała sukienka momentalnie zaczęła robić się czerwona. Przed twoimi oczami pojawiły się mroczki. Usłyszałaś jakieś krzyki i zemdlałaś. 

Oczami Louisa

Łzy spływały mi po policzkach. [T.I] zgodziła się zostać moją żoną a on ją postrzelił. Jak on mógł? Otworzyła swoje piękne oczy. 

- Louis?- wychrypiała. 

- Jestem tutaj kochanie. - pogłaskałem jej bladą dłoń. 

- Kocham cię. 

- Ja ciebie też, skarbie. 

Nagle maszyny podłączone do mojej ukochanej zaczęły piszczeć a [T.I] zamknęła oczy. Lekarze i pielęgniarki wbiegły na salę. 

- Proszę wyjść!- usłyszałem surowy głos pielęgniarki.

Posłusznie wyszedłem z sali. Chłopaki stali. Nic nie mówili. Patrzyli na mnie z bólem i żalem. Po bardzo długim czasie przyszedł lekarz. 

- Co z nią?- spytałem z nadzieją. Lekarz spuścił wzrok i powiedział. 

- Przykro mi. Odeszła. 

Nie mogłem uwierzyć w to co słyszę. [T.I] ona odeszła. Moja narzeczona. 

- Proszę pana, - zaczął lekarz- ona była w ciąży. 

Zszokowało mnie to. [T.I] była w ciąży? Dlaczego nie mogliśmy iść do innej restauracji? Dlaczego wybrałem akurat tą? To był największy błąd w moim życiu. Dlaczego ja? Zacząłem płakać. Nie wstydziłem się łez. Moja ukochana umarła a z nią moje dziecko. Wybiegłem ze szpitala i wsiadłem do samochodu. Łzy spływały mi po policzkach a ja cały czas przyspieszałem. Nagle ktoś wbiegł  na drogę. Starałem się ją wyminąć, ale straciłem panowanie nad kierownicą. Wjechałem na drzewo. Jedyne co poczułem to ból przyszywający moją czaszkę. 

*** 

I mamy imagin z Lou! Liczę na waszą opinię zawartą w komentarzach. :)